Terug in de VS

22 februari

“Dat gaat niet lukken,” verzucht Henk en hij gaat weer staan.
“Nee, dat is veel te smal,” antwoord ik.
Hoe is het mogelijk dat er zulke smalle stoelen zijn. Dit is ons nog niet eerder overkomen. De steward komt kijken wat ons probleem is.
“Kijk, dit is het probleem,” zegt Henk en hij laat zich weer zakken. Zijn billen rusten op de armleuningen van de vliegtuigstoel.
“Verder gaat niet.”
“Nee, dat wordt hem niet,” beaamt de steward. “Ik ga even overleggen met mijn collega. Ogenblikje.”

Er komt een stewardess aan.
“Wat is het probleem?” vraagt ze.
Henk demonstreert weer hoe hij op de leuningen blijft hangen als hij wil gaan zitten.
“Dit heb ik nog nooit meegemaakt,” is haar reactie.
“Die stoel is toch veel te smal, daar zit ik zelfs tegen de zijkanten aan,” zeg ik.
Ze stelt voor dat we van stoel ruilen, Henk en ik. Ik zit in de rij achter Henk en die stoelen hebben een andere (verstelbare en smallere) armleuning. Maar dat gaat hem ook niet worden, want dan heeft Henk geen extra beenruimte. Maar omdat er bij de rij met extra beenruimte geen stoel vóór staat, is het beeldscherm en het tafeltje in de armleuningen verwerkt. Met dit als gevolg.

“De enige optie is om met iemand anders te ruilen, we zullen kijken wat we kunnen doen.”
De steward gaat op pad, op zoek naar alleenreizende personen die ruim zitten. Uiteindelijk is de oplossing dat Henk een bredere stoel aan het gangpad heeft zonder extra beenruimte. Daar moet hij zitten bij het opstijgen en landen. Dan zit hij wel even klem met zijn benen, maar in ieder geval óp de zitting. Zodra het lampje ‘gordels vast’ weer uitgaat, mag hij op de plaats van de stewardessen zitten. Dat zijn van die opklapbankjes bij de nooduitgang en achter in het vliegtuig, die ze alleen gebruiken tijdens het signaal ‘gordels vast’.
Ik krijg de stoel van Henk, met extra beenruimte, daar hebben we voor bijbetaald.
“Tevreden, meneer?”
“Jazeker, tevreden.”

Maar als Henk een uurtje later achter in het vliegtuig op de bank gaat zitten, wordt hij door een andere steward weggestuurd.
“U kunt hier echt niet zitten, meneer, dit is gereserveerd voor personeel.”
Nou, dat moet je niet tegen Henk zeggen. Hij vertelt de jongeman in klare taal dat hij niet van plan is om op te staan en dat hij maar eens aan zijn collega’s moet vragen hoe het geregeld is.

Even later komt de stewardess voorzichtig informeren of alles weer in orde is. En ze vertelt dat ze dit echt nog nooit heeft meegemaakt en dat we volgende keer een stoel moeten reserveren in de comfort zone.
Moet ze nog een aantekening maken en dit aan de KLM doorgeven?
“Doet u maar,” zegt Henk.
Ik geloof nooit dat het helpt, maar vooruit maar.

Na een vlucht van ruim 10 uur landen we weer in Los Angeles.
Met de shuttlebus rijden we naar de Bigfoot, die we een maand geleden op de parkeerplaats van het vliegveld hebben achtergelaten. We moesten naar huis, onverwacht, dat kan gebeuren. Gelukkig hebben we een reisverzekering en die heeft alles perfect voor ons geregeld.

Wat ben ik blij als ik onze auto weer zie staan. Henk start als eerste de motor en die doet het direct. De accu’s zitten nog vol. Alles doet het. Wat heerlijk! Alleen de zonnepanelen konden de vraag om stroom van de koelkast niet aan. Dat was even uitproberen, maar blijkbaar heeft de koelkast toch meer nodig. Ik haal de bedorven spullen uit de koelkast en sop hem schoon.
Onze eerste bestemming is dus de Walmart, voorraden aanvullen.
Als we verder rijden richting Bakersfield slaat opeens de jetlag toe. We zijn moe. Het is pas vier uur in de middag, maar ons hoofd vindt dat het één uur ’s nachts Nederlandse tijd is. Bovendien zijn we vanmorgen om vijf uur opgestaan, om op tijd op Schiphol te zijn.
“Even een dutje,” zeg ik tegen Henk.
Maar dat dutje is niet voldoende om ons fit te voelen. Dus besluiten we om zes uur om ons bed maar te maken. Dan zullen we morgen wel vroeg wakker zijn en dan hebben we weer een lange dag.

23 februari
“Ja, het is vijf uur, wakker worden,” roept Henk enthousiast.
“Het is tien voor vijf, ik mag nog tien minuten slapen,” protesteer ik. Gisteravond had ik bedacht dat we zo snel mogelijk in het huidige dag- en nachtritme moesten komen en dus zeker niet om drie uur op zouden staan. Vijf uur, niet eerder, had ik hem gezegd.
Henk is al bijna twee uur wakker, vertelt hij. Zijn Nederlandse dagindeling laat zich niet zo snel verjagen. Ik sta dus ook maar op en om half zes zitten we aan het ontbijt.
Het is nog frisjes buiten, maar de temperatuur is overdag zo rond de 15 graden, dus dat is lekker.
We willen vandaag richting Sequoia National Park. De route is mooi, de zon schijnt en we rijden langs kilometers lange boomgaarden met sinaasappels en mandarijnen. Ook wijngaarden zijn volop aanwezig en we zien diverse bomen die al in de bloesem staan. Het lijkt hier wel voorjaar. Dat hier volop olie in de grond zit, zien we aan de vele ja-knikkers die we overal langs de wegen zien staan.
We stoppen bij een informatiecentrum van het Sequoia park. Daar horen we dat het sneeuwt in de bergen.
“Sneeuw?”
“Ja, gelukkig, eindelijk sneeuw, sinds vandaag. Hebben jullie sneeuwkettingen bij je?”
“Nee…”
“Dan kun je het wel vergeten, zonder kettingen laten ze jullie niet het park in rijden.”
Henk zou Henk niet zijn, als we na deze boodschap zouden omdraaien. Dus we rijden toch die kant op en hoe hoger we komen, hoe witter het wordt. Het is wel een prachtig gezicht, al die verse sneeuw. Bij de ingang van het park krijgen we dezelfde vraag.
“Hebben jullie sneeuwkettingen bij je? Nee? Dan moet je helaas omdraaien.”
Dat doen we dan maar. Want zo’n parkwachter achter je aan, nee, laten we daar maar niet aan beginnen.