Alleen

Dag 29, 11 april

We rijden tijdelijk alleen. Dat wil zeggen zonder medereizigers. Henk moet even bijkomen van de schrik en hij kan er niet zo goed tegen als hij dingen zelf niet kan regelen. Hij heeft toch nog veel last van zijn arm en off road rijden is een te zware belasting, dat betekent voor ons: asfalt. Bovendien wil hij geen hulp vragen als we een lekke band zouden krijgen en hij wil ook niet het gevoel hebben dat we ergens achteraan hobbelen. Daarom hebben we besloten even een paar dagen onze eigen (geasfalteerde) weg te kiezen en de groep weer te treffen in Agadir over een paar dagen.

Marokko is een bijzonder land. Er vallen me een aantal dingen op. Voor de duidelijkheid: dit is mijn eigen waarneming en wellicht mijn eigen invulling van dingen.
De poelier heeft levende kippen in zijn winkel. Verser kun je je kippenkluifjes niet krijgen, toch? De slager hangt een koeienkop buiten, als reclame voor zijn vlees. In ieder gehucht zitten tientallen kruideniertjes die allemaal vrijwel hetzelfde verkopen. Plastic zakjes zijn ook hier verbannen. We krijgen tasjes van kunststof, die veel op normale stof lijkt en die je meerdere malen kunt gebruiken. Ze zijn er in diverse kleuren. Soms gratis, soms kosten ze één dirham. Dat is nog geen dubbeltje. Bij de groenteboer pak je een afwasteiltje en die vul je met wat je wilt hebben. Je moet goed uitkijken wat je neemt, want de helft is rot of aangetast. De volle teil gaat op de weegschaal, alles kost blijkbaar hetzelfde per kilo. Wortels zijn hier nog gewoon vol zand en krom. Als je groente in blik wilt hebben, dan vind je alleen maar erwten. Koekjes kun je vaak per stuk kopen en het brood is altijd wit en rond en kost een kwartje. Op de (rommel?)markt verkopen ze schoenen. Die liggen zeer ongeordend door elkaar. Je moet echt wel mazzel hebben als je een gelijk paar kunt vinden. Ze verkopen daar ook lege plastic waterflessen. Op een markt die er veel netter uitziet hebben ze middagpauze als we er zijn. De kramen staan onbeheerd en veelal niet afgedekt. Je kunt er zo van alles meenemen, maar daar zijn ze niet bang voor. Niemand steelt iets. Fietsen worden ook zo maar neergezet, zonder ze op slot te doen. Volwassenen zijn erg vriendelijk en veel mensen groeten en lachen naar ons. Kinderen zijn wat brutaler en vragen om geld, snoep of pennen.
De meubelmaker werkt buiten, net als de lasser en de fietsenmaker. Alles gebeurt op straat. Mannen lopen vaak met zo’n typisch oosterse jurk aan maar meestal zit daar dan toch een broek onder. ’s Morgens, als het nog maar 25 graden is, hebben mensen vaak nog een jas aan. We zien met regelmaat dromedarissen in de velden lopen. Die lijken wild te zijn, maar zijn toch altijd van iemand. Een zo’n beest kost ongeveer 1500 euro. In Algerije is de prijs 300 euro, dus hier, in de buurt van de grens, is het een gewilde smokkelwaar. De meeste rivieren staan droog.

We staan vanavond op de parkeerplaats langs de openbare weg naast het politiebureau in Assa. Daar staan we veilig, zeggen ze. Hier willen we bivak maken. Zomaar ergens staan, zoals we normaal doen, is hier in Marokko vrijwel niet mogelijk omdat je dan hordes jochies bij de auto hebt staan. Bovendien is in Assa geen camping.
“Hello, merhaba, hello mister, bonsoir…”
We reageren niet. De politie stuurt de jongens weg, ze stuiven alle kanten op.
Daarna is ook de politie verdwenen, maar de jochies niet. Ze blijven jengelen en roepen. Henk heeft er genoeg van, die wil hier niet blijven. Ik maak alles weer klaar voor vertrek en we gaan dus de stad uit, althans, dat proberen we. Er staat een politiecontrole. Wat we gaan doen, vragen ze.
Ik leg ons probleem uit, maar de agenten vinden het geen goed idee dat we ergens in de woestijn willen staan. Té gevaarlijk. In de stad is het veel veiliger, vinden ze. Oké, dan draaien we weer en zoeken we een ander plekje.

De stad is erg levendig om 11 uur ’s avonds. Allemaal mensen op straat, inclusief kleine kinderen. Eindelijk koelt het wat af en is het tijd om buiten te komen, op een terras te zitten of te shoppen in de vele kleine winkeltjes. Er zijn zelfs marktkraampjes op het plein die we vandaag nog niet hebben gezien. Maar wij, Nederlanders, willen slapen op dit tijdstip! Een stel mannen op een brommertje weet wel iets: bij de benzinepomp. Daar zit ook een nachtwaker die ons welkom heet. Verscholen achter een oude vrachtwagen maken we weer bivak. Rust…