Virus

Dag 37, 19 april.

Het is heet. De temperatuur op het dak is boven de 50 graden en Henk zit dus IN de Bigfoot. Daar is het in ieder geval 10 graden minder warm. Een hete föhnwind waait over de vlakte. Het lijkt heiig, door al dat stof. Binnen in de Bigfoot is alles overdekt met een fijn rood laagje stof. De vliegen zijn erg irritant. Ze kruipen het liefst in je neus en oren of landen op je lippen. De vliegenmeppers maken overuren. Het zweet loopt langzaam langs mijn lichaam om ook snel weer op te drogen. Plassen hoeft niet meer. De koelkast kan het nog maar net aan en uit de koudwaterkraan komt water van minstens 40 graden.
De parasol waait opeens van het dak door de stevige wind. Buiten kun je bijna je ogen niet open houden door het opwaaiend zand. Henk rent met vrijwel gesloten ogen de parasol achterna en bergt hem weer op.

En dan gebeurt het…. Een geluid van een ronkende motor, ergens naast de Bigfoot. Hier? Nu?
Het is een gestrande deelnemer. De bestuurder van de race-auto stapt uit en doet zijn helm af. Zijn auto is op 3 km vóór de finish kapot gegaan: turbo ontploft. Van alle ruimte die er hier is, in deze eindeloze woestenij, gebeurt dat juist naast onze Bigfoot.
“Ja ik dacht, we stoppen maar even naast een auto, dan is er iemand in de buurt…” lacht hij.
Het einddoel is in zicht, verdorie. Maar hij lijkt zich niet druk te maken. Het hoort er bij. Zijn bijrijder wil gaan bellen.

“Sleep nodig?”, vraagt Henk.
“Nou, graag!”
De telefoon gaat weer in de zak en de sleepkabel gaat aan onze trekhaak. Ik vergrendel in razend tempo de laatjes en deurtjes en daar gaan we, met onze aanhang, de laatste drie kilometer richting finish.

Voor de tweede keer vandaag naderen we de eindstreep. Fotografen schieten hun plaatjes en de camera’s van RTL7 draaien. Het zullen vast schitterende beelden zijn. De officials gebaren dat we vaart moeten minderen en dan staan we stil, net over de streep.
“Non, derriere,” roept de Franse official naar zijn collega, die vergeefs op de Bigfoot zoekt naar ons deelnemersnummer.
We zijn weer in het kamp.

Ik geloof dat het race-virus mij nog niet te pakken heeft, het schijnt niet besmettelijk te zijn.
Henk geniet zichtbaar.