Bezienswaardigheid

We zijn in Pensacola, Florida. Het is etenstijd.
“Daar, stop daar maar,” roep ik. Henk parkeert bij een farmers market. Ik heb echter een stukje terug een tweedehands winkel gezien. Ik vind het altijd heerlijk om even te snuffelen in dergelijke winkels en na de lunch ga ik er even kijken. Henk loopt mee.
Het is een klein zaakje met voornamelijk kleding. Het oogt erg rommelig en het ruikt er muf. Niet echt een winkel waar je met plezier wat gaat passen maar alles is hier spotgoedkoop. Opeens valt mijn oog op een pop.
“Moet je kijken, wat een schatje,” wijs ik Henk. Die knikt.
Ik pak het ‘schatje’ en ontdek dat ze beweegbare armen en benen heeft. De ellenbogen en knieën en zelfs de handjes en het hoofd kunnen in verschillende houdingen gezet worden. Ze heeft een prachtig poppengezichtje met een grote bos rode krullen.
Ik pak haar op en beweeg de handjes.
“Dag meneer,” zeg ik, en laat de pop naar Henk zwaaien.
Henk moet lachen.
“Moet je zien, die kleertjes, die schoentjes en die kousen…”
“Neem maar mee dan,” zegt Henk.
“Wat moet ik nou met een pop?” vraag ik, “maar ze is wel prachtig, en helemaal onbeschadigd.”
Ik zet de pop terug maar Henk kijkt verwonderd en vraagt aan mij wat ze kost.
“Vier dollar vijftig…”
“Meenemen!”
Ik aarzel nog even. Maar aan de andere kant, ik vind haar mooi en ze doet me denken aan iets, wat ik nog niet kan benoemen.
En zo lopen we de winkel weer uit en ben ik een pop rijker. Ik moet er wel een beetje om lachen. Om dit mooie poppenkind, maar vooral ook om mezelf.
“Jij mag mee naar Nederland,” beloof ik haar in gedachten.
Henk heeft al een naam bedacht: ‘Roos’.

30 december
We zijn een bezienswaardigheid. Dat heb ik al eerder beschreven, maar vandaag ook weer, als we op bezoek gaan bij het Battleship Memmorial Park in Mobile, Alabama. ( http://www.ussalabama.com/ )
Hier bekijken we de USS Alabama, een oorlogsschip uit 1942. Henk is altijd erg geïnteresseerd in dit soort geschiedenis. Ik vind het een beetje dubbel, al dat oorlogsmaterieel. Vandaag is het helemaal raar, omdat we overal aan boord kerstliedjes horen over vrede op aarde. Hoe zou de bemanning in oorlogstijd zich gevoeld hebben op dit schip? We zijn bijna de hele dag druk met de bezichtiging, wat is er veel te zien hier. Voor de tour binnen in het schip is een vest voldoende, maar boven op het dek trek ik toch mijn winterjas aan. We zijn niet meer in Florida, en dat is al direct aan de temperatuur te merken. Het is hier slechts 12 graden.
Als we weer bij de Bigfoot komen, staan er als gewoonlijk weer fotograferende mensen. Op Facebook ontdekte ik al eerder berichten van mensen, die ons onderweg hadden gefotografeerd en foto’s op FB hebben geplaatst. We zijn waarschijnlijk de meest gefotografeerde auto in de VS op dit moment. Onze auto baart zoveel opzien, dat we regelmatig ingehaald worden, waarna de bestuurder gas terug neemt en ons rechts weer laat passeren. Of hij blijft een tijd naast ons rijden. Op die momenten komen we op de foto. Dat kun je zien omdat het raampje open gaat en er een mobieltje naar buiten wordt gehouden.
Iedere dag wordt er wel naar ons gezwaaid en zien we opgestoken duimen en lachende gezichten. We zijn onbedoeld een attractie op de weg!