Mexico

We hadden het al eerder gehoord: “Je móet echt even naar Mexico, dat is leuk.”
Ik had daar eerst mijn bedenkingen bij. Soms hoor je zo veel gekke dingen. Maar het idee om ‘even’ in Mexico te zijn trok ons wel aan. Hier komen we waarschijnlijk nooit meer dus die kans moet je pakken. Vanaf Columbus is het drie mijl tot de grens. Daar parkeer je en dan loop je naar de andere kant, is ons verteld.
We rijden dus tot aan de parkeerplaats en gewapend met een fototoestel gaan we op pad.
“Zijn we nu écht in Mexico?” vraag ik een beetje ongelovig, als we zomaar zonder ons paspoort te laten zien bij de eerste winkeltjes van Paloma zijn.
“Ja hoor,” lacht Henk. “Maar als we teruggaan krijgen we vast wel controle, maak je geen zorgen.”
Het klinkt raar, maar je voelt je ook direct in Mexico, als je er eenmaal bent. Armoedige winkels, leegstand, rommel op straat, slechte trottoirs, maar bovenal: veel kleur! Vrouwen in vrolijk gekleurde lange rokken, kleurige geveltjes en Mexicaanse muziek. Het valt me op dat er veel tandartspraktijken zitten in dit gehucht. Ik zie er zo al een stuk of zes en vermoed dat de kosten voor gebitsverzorging hier veel lager zijn dan in de VS.
We lopen wat rond en belanden dan uiteindelijk in ‘The Pink Store’, een winkel én een restaurant onder een dak. Die zaak is ons aanbevolen en dat was geen verkeerde tip: wat een geweldige hoeveelheid Mexicaanse hebbedingen zien we hier. Ik word er gewoon blij en hebberig van en daar heb ik niet zo snel last van, dus dat zegt wel wat.
Het personeel is vriendelijk. We voelen ons zeer welkom, krijgen zelfs een drankje aangeboden tijdens het winkelen. Ze weten hier wel hoe ze het moeten aanpakken. Ik vind een prachtige houten engel en Henk is erg gecharmeerd van een zon van Mexicaans aardewerk. Dan gaan we lunchen. Het is druk. Drie Mexicaanse mannen, getooid met sombrero’s, maken muziek. Iedereen is vrolijk, de sfeer is uitstekend. Ik zit te glunderen aan tafel, ik vind het geweldig leuk.
Als we terug lopen is daar inderdaad de controle. Je komt er zo maar in, maar niet zonder paspoort weer uit. Een strenge douanebeambte kijkt vorsend in ons paspoort maar dan kunnen we gewoon weer terug de States in.

We krijgen van bewonderaard van de Bigfoot het advies om naar Rodeo te gaan, zo’n 50 mijl verderop, naar het lokale café.
“Doe dat maar, praat met wat mensen in dat café en kijk maar wat er gebeurt.”
Dat klinkt spannend en als een uitdaging. We doen zoals aanbevolen en raken inderdaad makkelijk in gesprek met de lokale bevolking, met de Bigfoot als onderwerp. Tom en Alicia, een stel dat hier in de buurt woont, is ook benieuwd naar onze auto. Als ze horen dat we nog een slaapplaats voor de nacht zoeken, nodigen ze ons uit om bij hen op de ranch de nacht door te brengen. Ze hebben voldoende ruimte.
Aldus geschiedt en we hebben een gezellige avond bij hen thuis. Tom maakt wat hapjes klaar en we kletsen over van alles. De volgende ochtend krijgen we na een gemeenschappelijk ontbijt een rondleiding over de ranch. Ze hebben vier grote honden, paarden, minipaardjes en koeien. Alles heeft wel een verhaal. Wat leuk om hier te zijn. Voor we vertrekken geven ze ons nog volop adviezen over leuke plekjes in de omgeving. Ik begrijp uit de verhalen dat we hier in de woestijn zitten. Ik had me bij woestijn wat meer zand voorgesteld, zeg ik, maar daar moeten ze wel om lachen. Kom maar eens terug in de zomer, zeggen ze.
Nou, ik zou het geen straf vinden om hier wat langere tijd door te brengen.