Kerstavond

Kerstavond
We zijn op Sanibel Island, een eiland ten Westen van Florida in de Golf van Mexico. Gisteravond kwamen we hier aan, op dit eiland, op zoek naar een goede plaats om de nacht door te brengen. We raakten aan de praat met een echtpaar dat onze auto bewondert. Ze hadden ons al enige kilometers achtervolgd in de hoop dat we zouden stoppen. Toen we vertelden wat we wilden, hebben ze ons naar de enige camping op het eiland geloodst.
Het is hier tropisch warm maar we staan gelukkig onder een paar palmbomen. Henk is verdiept in een boek over de middeleeuwen, waar een adellijke Engelse familie in een strijd verwikkeld raakt tussen Spaans katholieken die infiltreren in Engeland, en protestanten.
Ik vind het leuk dat hij leest, meestal ben ik degene die dat doet maar dit boek heeft hem helemaal in zijn ban. Hij heeft daarom ook geen zin om mee te gaan, dus loop ik alleen naar het strand. Dat is verder dan ik in eerste instantie dacht, maar na een kwartier flink doorlopen ben ik er. Ik hoorde bij de receptie gisteren, dat je hier goed schelpen kunt zoeken. Schelpen zoeken, dat is aan deze kant van het eiland een zeer gewilde bezigheid. Als ik op het strand kom, begrijp ik waarom. Ze zijn bijzonder en liggen er in grote hoeveelheden. De meeste schelpen zijn beschadigd. Je moet wel goed zoeken, wil je een onbeschadigd exemplaar vinden. Dat komt ook omdat er hordes mensen lopen met zakjes of emmertjes om die onbeschadigde schelpen er uit te zoeken.
Ik was niet van plan om iets mee te nemen, maar ach, dat kan ik natuurlijk weer niet laten. Ik heb geen zakje bij me, dus ik neem alleen mee wat ik kan met mijn handen kan dragen. Ik wil in ieder geval wat aangespoeld hout meenemen, want ik heb nog schelpen met gaatjes, daar wil ik dan samen met dat hout een mobiel mee maken. Verder zie ik enorme grote schelpen, daar wil ik er toch wel één van hebben. En dat daar, dat lijkt wel koraal. Alhoewel, is dat koraal? Het is een beetje sponzig maar ik neem het mee, ik kan het nog dragen. En daar nog een flinterdunne schelp, die lijkt wel licht doorlatend, heel bijzonder.
“What are you looking for?”
Opeens staat er een klein jongetje voor mijn neus met een enorme grote groene snottebel. Hij heeft een emmertje in zijn hand en kijkt zeer geïnteresseerd naar mijn verzameling.
“O, nothing special,” zeg ik, “gewoon wat mooie dingen.”
Ik laat zien wat ik gevonden heb en hij knikt ernstig. Ik mag daarna ook in zijn emmertje kijken, naar zijn verzameling.
“What’s that?” Hij wijst op mijn zogenaamde koraal.
“Just nice”, zeg ik, en denk daarmee het beste antwoord gegeven te hebben op zijn vraag.
Hij knikt weer en loopt daarna achter zijn vader en broertje aan, die van een afstandje hebben toegekeken.
Ik loop weer verder.
Opeens is hij er weer, dat jongetje met zijn snottebel.
“For you,” zegt hij, en hij geeft me een enorm groot stuk ‘koraal’.
“Hij wilde perse terug om u dat te geven,” verklaart de vader, “omdat u dat mooi vindt.”
Ik ben ontroerd door dit simpele gebaar.
“Thank you!” roep ik naar het knulletje.
Hij lacht. Zijn snottebel is nog langer dan zojuist. Daar gaan ze weer.
Ik zwaai met het cadeau in mijn hand. Hij zwaait terug.

We rijden naar de supermarkt om boodschappen te doen voor Kerst. De koelkast is vrij leeg en ik verwacht niet dat de winkels morgen open zijn, met Kerst. Op het eiland zijn ze sowieso niet 24 uur per dag open. Daarna rijden we naar het schelpenmuseum. Ik verwacht er eigenlijk niet zo veel van maar het is een indrukwekkende collectie die ze daar hebben. Schelpen uit heel de wereld zijn er te zien en ze hebben er ook bakken met levende schelpen, of hoe zeg je dat? Kokkels en mossels en andere weekdieren, die allemaal hun eigenaardigheden hebben. Het is erg leerzaam, vind ik. Ik weet nu hoe ze zich verdedigen, voortplanten en waar ze van leven. Ze blijken elkaar gewoon aan te vallen en te consumeren. De schelpen met die mooie ronde gaatjes, die ik vorige week op het strand vond, zijn slachtoffer van een ander schaaldier dat de bewoner op die manier heeft belaagd. Gaatje maken en opeten. Er loopt iemand van het museum, die ons desgevraagd heel veel uitlegt. Ik weet nu ook dat mijn ‘koraal’ een sponssoort is. Morgen maar weer naar het strand, ik moet nog wat mooie exemplaren zien te vinden!
Henk is wat eerder uit het museum vertrokken en ik weet dat hij in de Bigfoot moet zitten. Als ik uiteindelijk ook bij de auto arriveer, is het daar een drukte van belang. Er staan wel tien personen omheen. Ik zie een vrouw helemaal verrukt naar onze auto kijken. Ze roept naar haar man, die haar met Bigfoot op de foto zet: “Ik wil ‘m, ik wil ‘m, ik wil ‘m…” terwijl ze opgewonden hupjes maakt en daarbij haar handen tot vuisten heeft gebald. Ik houd me wijselijk maar even op afstand bij dit soort van enthousiasme. Dit is me te veel van het goede.

Terug op de camping blijken we net op tijd om Santa Claus te verwelkomen. Hij arriveert bij het vallen van de avond op de frontlader van een trekker en rijdt de hele camping over. Overal zijn papieren zakken met waxinelichtjes langs de kant van de weg gezet, wat heel sfeervol is naast alle overige kerstverlichting. Uiteindelijk stopt de trekker op een centraal punt, waar al zeker honderdvijftig campinggasten in kerststemming staan te wachten. Er wordt warme cider uitgedeeld en kinderen mogen bij de Kerstman op schoot terwijl hun ouders foto’s kunnen maken.
Met een echt kerstgevoel gaan we terug naar onze Bigfoot. Ik moet nog koken. Ik maak een eenpansgerecht met rijst en verse groenten. Mijn eigen Kerstman zit al snel weer verdiept in zijn middeleeuwse strijd om het geloof.
Kerstavond in Florida. Ho ho ho, happy holidays!