Agadir
Blijf op de hoogte en volg Hetty
15 April 2017 | Marokko, Agadir
15 april, dag 33
We rijden richting Agadir. Als we onderweg stoppen voor koffie, zie ik een moederhond met acht pups bij de parkeerplaats aan het strand. De moeder komt vrolijk kwispelend op ons af alsof ze zeggen wil: “Jullie hebben vast wel wat lekkers voor me”. Tja, wat geef je dan als er nog gezoogd moet worden? Melk natuurlijk. Henk giet een schaaltje vol en ik zet het voor haar neer. Dankbaar drinkt ze. Ik ben in het begin nog wat voorzichtig want je weet het maar nooit met zwerfhonden. Maar Fikkie is vriendelijk en dankbaar en ook de pups komen vrolijk op ons af.
“Welke nemen we mee?” vraag ik Henk.
Henk kijkt me aan of hij zeggen wil: alweer? Ik wil namelijk altijd alle leuke zwervertjes meenemen, maar daar is natuurlijk geen sprake van. Nog maar een bakje melk en nu komen ook de pups drinken. Dan moeten ze al wel een week of 6 zijn, minstens. Ze zien er heel goed uit voor zwervers. Als we koffie drinken ligt Fikkie gezellig onder aan de trap bij de Bigfoot. De pups liggen bij elkaar op het strand.
“We kunnen ze ook allemaal meenemen,” fantaseer ik nog even verder. “Dan houden we moeder met één jong en de rest raken we vast wel kwijt.”
Henk start snel de auto, voor ik nog meer gekke plannen kan maken.
“Dag Fikkie, dag kleintjes”, roep ik.
Fikkie kijkt me teleurgesteld aan en loopt het strand weer op om haar jongen te zogen.
In Agadir aangekomen moeten we naar het grote plein, midden in de stad. Daar is het verzamelpunt van de deelnemers van de Moroc Desert Challenge. Henk wil hier graag naar toe, het racen zat hem vroeger in het bloed en ook nu blijft dat kriebelen.
We rijden het plein op en zien daar ook de auto van Willie en Roos staan. We parkeren er vlak achter. Ondanks dat we geen deelnemer zijn, vindt Gert Duson, de organisator, het prima dat we hier staan. Henk kent hem nog van een aantal jaren geleden, toen hij voor een dergelijke rally meedeed als chauffeur van de fotografen.
Henk en Willie genieten zichtbaar van de auto’s die al op het plein staan. En iedere keer komt er weer een nieuwe deelnemer bij, die natuurlijk bekeken moet worden.
Roos en ik hebben de auto’s snel bekeken, ons zegt dat niet zo veel. Wij gaan gezellig samen een wandeling maken. Want op vijf minuten lopen van hier ligt het strand van Agadir. Voor elk wat wils, dus.
We rijden richting Agadir. Als we onderweg stoppen voor koffie, zie ik een moederhond met acht pups bij de parkeerplaats aan het strand. De moeder komt vrolijk kwispelend op ons af alsof ze zeggen wil: “Jullie hebben vast wel wat lekkers voor me”. Tja, wat geef je dan als er nog gezoogd moet worden? Melk natuurlijk. Henk giet een schaaltje vol en ik zet het voor haar neer. Dankbaar drinkt ze. Ik ben in het begin nog wat voorzichtig want je weet het maar nooit met zwerfhonden. Maar Fikkie is vriendelijk en dankbaar en ook de pups komen vrolijk op ons af.
“Welke nemen we mee?” vraag ik Henk.
Henk kijkt me aan of hij zeggen wil: alweer? Ik wil namelijk altijd alle leuke zwervertjes meenemen, maar daar is natuurlijk geen sprake van. Nog maar een bakje melk en nu komen ook de pups drinken. Dan moeten ze al wel een week of 6 zijn, minstens. Ze zien er heel goed uit voor zwervers. Als we koffie drinken ligt Fikkie gezellig onder aan de trap bij de Bigfoot. De pups liggen bij elkaar op het strand.
“We kunnen ze ook allemaal meenemen,” fantaseer ik nog even verder. “Dan houden we moeder met één jong en de rest raken we vast wel kwijt.”
Henk start snel de auto, voor ik nog meer gekke plannen kan maken.
“Dag Fikkie, dag kleintjes”, roep ik.
Fikkie kijkt me teleurgesteld aan en loopt het strand weer op om haar jongen te zogen.
In Agadir aangekomen moeten we naar het grote plein, midden in de stad. Daar is het verzamelpunt van de deelnemers van de Moroc Desert Challenge. Henk wil hier graag naar toe, het racen zat hem vroeger in het bloed en ook nu blijft dat kriebelen.
We rijden het plein op en zien daar ook de auto van Willie en Roos staan. We parkeren er vlak achter. Ondanks dat we geen deelnemer zijn, vindt Gert Duson, de organisator, het prima dat we hier staan. Henk kent hem nog van een aantal jaren geleden, toen hij voor een dergelijke rally meedeed als chauffeur van de fotografen.
Henk en Willie genieten zichtbaar van de auto’s die al op het plein staan. En iedere keer komt er weer een nieuwe deelnemer bij, die natuurlijk bekeken moet worden.
Roos en ik hebben de auto’s snel bekeken, ons zegt dat niet zo veel. Wij gaan gezellig samen een wandeling maken. Want op vijf minuten lopen van hier ligt het strand van Agadir. Voor elk wat wils, dus.
-
15 April 2017 - 12:13
Moniek:
O,wat schattig al die puppy's. Ik zie dat moeder ze nog zoogt ,dan zijn ze nog geen 5 weken oud. Want dan worden de tandjes te pijnlijk voor moeder hond. En zal ze haar pup niet meer laten drinken. Wat knap dat je ze niet hebt meegenomen! Een moeilijke keuze. Maar ze moeten nog moeder melk en veel van haar leren. Een dikke knuffel van moniek. -
18 April 2017 - 00:07
Renée :
Hetty, wat tof wat jullie doen en wat schrijf je toch goed. Mooie foto's! Hier alles ok. Ook de twins. Beetje koud wel hier. Pasen is kouder dan kerst. Goed arnica smeren op Henk. Anders een kleimasker.
Dag dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
